Όλα προκύπτουν από τα ακούσματά μου, τις επιρροές, από τα πράγματα που μελετάω τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Από την παραδοσιακή μουσική των βλάχικων χωριών μου, τα ρεμπέτικα του Τσιτσάνη, και από εκεί στην κλασσική μουσική των σπουδών μου μέχρι στη μελέτη και ακρόαση της νέγρικης μουσικής. Πάντα με τραβούσαν και με τραβούν ετερόκλητα μουσικά στοιχεία. Έπειτα έρχεται το όραμα του δίσκου. Ο ήχος, ο σκοπός, αυτή η ιδέα που γυρίζει στο μυαλό και ψάχνει να βρει μορφή. Από εκεί και πέρα ακολουθεί μια ολόκληρη διαδικασία. Κάθε βήμα, είτε αφορά καθαυτή τη σύνθεση, είτε την ενορχήστρωση, γίνεται με στόχο το τελικό πάντρεμα να μη βγει “ξένο”. Η αισθητική είναι ο κοινός παρονομαστής που ακολουθώ: το blend που αναφέρεις, να διατρέχει τον δίσκο στο σύνολό του με αισθητική ενότητα.
Μιλάμε για δίσκο αλλά ουσιαστικά αναφερόμαστε σε ελεύθερη ακρόαση στο διαδίκτυο. Έχεις βέβαια ήδη ένα βινύλιο στην φαρέτρα σου. Πως βλέπεις να επηρεάζει αυτή η ολική ψηφιοποίηση την δουλειά και τη ζωή ενός δημιουργού; Και βάλε και την καραντίνα μέσα.
Η αλήθεια είναι ότι παραμένω ακόμα ρομαντικός σε αυτό το κομμάτι, τυπώνοντας και τους 2 δίσκους για λόγους αμιγώς αισθητικούς. Ήδη ο πρώτος δίσκος, το “Είδα Φως και Βγήκα” εκδόθηκε σε βινύλιο με το cd ως ένθετο της ίδιας συσκευασίας ενώ αντίστοιχα το cd του “Στον Ίσκιο” κυκλοφορεί σε χάρτινη συσκευασία με 34σέλιδο booklet. Από ‘κει και πέρα δεν νομίζω ότι παραγωγικά θα μας επηρεάσει η ψηφιοποίηση. Αυτό που έχει “χτυπηθεί” είναι η συνολική αίσθηση που είχαμε για το μουσικό προϊόν. Αυτή η αντιμετώπιση του δίσκου ως συνολικής οντότητας. Μου αρέσει να ξεφυλλίζω ένα booklet, να ακούω τη συνοχή όλου του album χωρίς skip, να πιάνω ένα φυσικό προϊόν που μου δίνει το όραμα του καλλιτέχνη. Από την άλλη πλευρά μπορεί να πηγαίνουμε σε μία fast food λογική μουσικής βιομηχανίας, με πολλούς καλλιτέχνες αναγκαστικά να εστιάζουν στο επόμενο single. Υπάρχει όμως εκεί έξω μία εξαιρετική μουσική παραγωγή όπου κάθε μήνα βγαίνουν δίσκοι με μεράκι, LPs που χαίρεσαι να τα ακούς. Όσο για την καραντίνα, θέλω να πιστεύω ότι άντεξα! (Γέλια) Κατά τον εγκλεισμό δουλεύω μανιωδώς το υλικό του επόμενου δίσκου. Στόχος είναι να κυκλοφορήσει εντός του 2021.
Αγχώνεσαι για το αν τα τραγούδια σου θα φτάσουν εκεί που πρέπει ή θεωρείς ότι «όποιος εκτιμά, θα με βρει»;
Θέλω τα τραγούδια μου να καταφέρουν να φτάσουν σε όσο περισσότερα αυτιά είναι δυνατόν. Βέβαια δεν αρκεί ένα καλό υλικό από μόνο του και δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο σε ανακαλύψεις. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που με αγχώνει. Περισσότερο με “αγχώνει” το πότε θα ξαναπαίξω live. Πότε θα ξαναχαρούμε μια ζεστή, γεμάτη μουσική σκηνή, ένα λαϊβάδικο με κόσμο που θα μπορώ να επικοινωνήσω τα κομμάτια μου. Από εκεί και πέρα μου δίνει μεγάλη χαρά όταν κάποιος ανακαλύπτει τη μουσική μου και μου στέλνει εντυπώσεις. Είναι σημάδι ότι είμαι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Το ομώνυμο κομμάτι “Στον ίσκιο”, μου προκάλεσε ανατριχίλα γιατί πετάει στα μούτρα μας μια απλή , αυθεντική ζωή που μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα. Το, δε, video clip θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ακόμα και για ποιοτική προβολή της περιοχής. Ποια είναι; Πως έζησες αυτά τα γυρίσματα με το γλέντι, τους χορούς κτλ;
Τα γυρίσματα του Ίσκιου πραγματοποιήθηκαν το τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου στα Βλάχικα χωριά του Ασπροποτάμου Καλαμπάκας. Μαζί με το σκηνοθέτη Άρη Κοτρώνη-Βέττα ζήσαμε πολύ έντονα τις στιγμές, στιγμές που εμένα προσωπικά μου είναι πολύ οικείες καθώς κάθε καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας το περνούσαμε οικογενειακώς στο χωριό, όλοι μια παρέα, αγκαλιά να σέρνουμε το χορό. Μάλιστα ήταν τόσο δυνατά τα συναισθήματα γιατί το clip γυρίστηκε το καλοκαίρι του ’19 και όταν κυκλοφόρησε, έπειτα, το καλοκαίρι του ’20, ο κόσμος ήταν τελείως διαφορετικός. Είχαν ήδη αρχίσει οι γνωστές απαγορεύσεις. Μας φαινόταν τόσο μακρινό το γλέντι παρά τη διαφορά μόνο ενός χρόνου.
Τα κομμάτια σου φέρουν ένα συγκεκριμένο αισθητικό στίγμα που θα το συνόψιζα στη φράση «δημιουργική και διαλεκτική υπέρβαση της παράδοσης». Ο ήχος σου φέρει μια πολιτικοκοινωνική τοποθέτηση. Οι στίχοι σου δεν ακολουθούν την ίδια ρότα. Τι παίζει;
Η “επανάστασή” μου είναι ο ήχος. Μέσω αυτού στοχεύω να αυτονομηθώ. Δεν το πιέζω, αλλά αποτελεί περισσότερο εσωτερική ανάγκη να πω τη δική μου ιστορία με τα φίλτρα μου. Όσον αφορά τη θεματολογία μου, τον στίχο, καταπιάνομαι με ό,τι με απασχολεί είτε αυτό έχει να κάνει με κοινωνικά θέματα, είτε με τον έρωτα, είτε με εσωστρεφή θέματα και πτυχές του χαρακτήρα. Δεν μπορώ να πω ότι γράφω πολιτικό στίχο αλλά σε κάποια κομμάτια θα βρεις νύξεις και αναφορές. Γράφω νομίζω με ένα “λαϊκό”’-άμεσο τρόπο, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι- με σκοπό να είναι σαφές και κατανοητό αυτό που θέλω να πω. Να μπορεί κάποιος να δημιουργήσει εικόνα. Και να έχει κάποια ουσία και προβληματισμό χωρίς πολλά κρυφά νοήματα. Αυτό προσπαθώ να κάνω με τον στίχο. Δεν μπορώ βέβαια να μην έχω το χιούμορ μέσα στη ζωή μου, κατ’ επέκταση και στη μουσική μου. Όπως γράφει και ο Χερμάν Έσσε στον “Λύκο της Στέπας” το χιούμορ είναι η διέξοδός μας από τον αστισμό.
Πηγή 3point magazine